Judyta Heumann był pionierem i prawdziwą inspiracją dla milionów ludzi na całym świecie. Jako działaczka na rzecz praw osób niepełnosprawnych, niestrudzenie walczyła o promowanie równych szans dla osób niepełnosprawnych i kwestionowanie postaw społecznych, które wykluczały ich z pełnego uczestnictwa w ich społecznościach.
Urodzona na Brooklynie w Nowym Jorku w 1947 roku, Heumann zachorowała na polio jako małe dziecko i została trwale upośledzona, co wpłynęło na jej mobilność. Mimo to była zdeterminowana, by żyć pełnią życia i nie pozwoliła, by definiowała ją niepełnosprawność. Następnie uzyskała tytuł licencjata z socjologii na Uniwersytecie Long Island oraz tytuł magistra zdrowia publicznego na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley.
Przez całą swoją karierę Heumann głośno opowiadała się za prawami osób niepełnosprawnych i niestrudzenie pracowała nad promowaniem dostępnego transportu, mieszkalnictwa, edukacji i możliwości zatrudnienia osób niepełnosprawnych. W latach 1970. odegrała kluczową rolę w zorganizowaniu protestu okupacyjnego w San Francisco Federal Building, domagając się od rządu egzekwowania Sekcja 504 ustawy o rehabilitacji, który zakazał dyskryminacji osób niepełnosprawnych w programach finansowanych ze środków federalnych.
Jej aktywizm trwał przez następne dziesięciolecia, w tym pełniąc funkcję asystenta sekretarza w Biurze ds. Edukacji Specjalnej i Usług Rehabilitacyjnych za prezydenta Billa Clintona. Założyła także World Institute on Disability, organizację zajmującą się promowaniem praw i niezależności osób niepełnosprawnych na całym świecie.
Niestety, Judy Heumann zmarła 4 marca 2023 r. Jej spuścizna żyje jednak w niezliczonych życiach, których dotknęła, i wpływie, jaki wywarła na ruchy na rzecz praw osób niepełnosprawnych na całym świecie. Praca Heumanna pomogła utorować drogę do bardziej integracyjnego społeczeństwa, w którym osoby niepełnosprawne mogą mieszkać, pracować i bawić się wraz ze swoimi pełnosprawnymi rówieśnikami. Jej wysiłki pomogły zmienić postawy społeczne wobec niepełnosprawności i promować bardziej sprawiedliwy świat dla wszystkich. Możemy uszanować jej dziedzictwo, kontynuując walkę o prawa osób niepełnosprawnych i zapewniając każdemu szansę na pełne życie.
Niech jej pamięć będzie błogosławieństwem.
